Een bezoek aan de leukste kunstenaarswinkel van Parijs: Sennelier Magasin

Sennelier, een charmante, oude kunstenaars winkel gelegen net achter het Louvre aan de Seine. De winkel is van oudsher leverancier aan de grootste namen van de kunstgeschiedenis. Sennelier is opgericht in 1887 en maakte voor niemand minder dan Pablo Picasso olieverspastels. Maar ook andere bekende kunstenaars liepen hier de vloer plat. Tijdens mijn reis naar Parijs mocht een bezoek aan Sennelier niet ontbreken op mijn wish list.

‘’pont du Carrousel’’

Tijdens het shoppen aan de Saint-Honore liepen we gehaast naar Sennelier, want wat ongekend hier in Nederland is, is in Frankrijk doodnormaal, namelijk dat ze dichtgaan tijdens de lunch. We hadden nog een half uur voor de sluiting, dus het was wat doorlopen.

Langs de wereld beroemde piramide van het Louvre (en honderden toeristen) over de brug ‘’pont du Carrousel’’ vonden wij Sennelier magasin. Nog net op tijd.

De winkel is als je binnenkomt net een hele oude apotheek. Gevuld met potten, flessen, pigmenten en allerlei kunstenaarsbenodigdheden. Voor wie de Nederlandse Kunstenaarsbenodigdheden winkels kent en het leuk vind om daar te funshoppen, kan zich hier echt helemaal laten gaan. Ze hebben hier echt alles! Na een globale snuffel ronde in de karakteristieke winkel, zijn we specifiek opzoek gegaan naar kwasten. Los van alle mooie pigmenten die daar verkocht worden, kan je de pigmenten van Sennelier ook in Nederland kopen. De kwasten daarin tegen zijn zeer exclusief en daar was ik dan ook naar opzoek.

Typisch Franse mentaliteit

Voor mijn nieuwste olieverf werken van Bobby zocht ik kwasten om olieverf goed te kunnen blenden op doek. Deze zijn vaak gemaakt van zeer zachte haren, van marter of rood marter. Na wat gevoeld en gekeken te hebben in de kwasten bakken op de toonbank, was het tijd voor advies.

Een jonge, nogal wat magere Franse jongen, gekleed in een denim shirt en een zwart schildershort stond ons op te woord.  Weliswaar met een zeer typisch Franse, ongeïnteresseerde houding en mentaliteit. Al snel werd duidelijk dat ik hier geen kwasten ging vinden. Die gene die ik wilde waren allemaal rond de 300 euro. En voor wie wel eens een kwast vergeet schoon te maken ( en dus de volgende dag kan weggooien) is een kwast van 300 euro net iets te duur. Als troost pakte ik twee kleinere penselen, dan had ik nog een souvenir en gaf die aan de jongen.

Wat kan ik hier kopen wat ik nergens ander kan kopen?

Ergens was ik echt teleurgesteld, ik had zin om voor mijzelf iets moois te kopen, als kunstenaar of kunstschilder, zit je er niet alleen in om maar schilderijen te maken. Je wilt creëren en daarvoor wil je graag in je sas zijn. Mooie en kwalitatief goede materialen helpen daar enorm mee. Dus licht geïrriteerd vraag ik aan de jongen ,, wat kan ik hier kopen wat ik nergens anders kan kopen’’ ,,wat is er echt uniek hier’’ gooi ik er achter aan. De gesloten en afstandelijke jongen achter de toonbank, leeft helemaal op en begint vol lof en ambitieus te vertellen over een merk olieverf die met de hand gemaakt wordt door een Belgische kunstenares. Bestaande uit puur oliën en pigmenten zonder toegevoegde vulmiddelen.

Na een aantal kleuren gekozen te hebben kwam het ene na het andere bijzondere en unieke materiaal onder de toonbank vandaan. Nagenoeg allemaal niet in Nederland te koop door ingewikkelde wetgeving.

Het ene na het andere bijzondere en unieke materiaal kwam onder de toonbank vandaan.

Zo ook het beroemde Lapis lazulli, veelal gebruikt door oude meesters voor het schilderen van stof in een schilderij of blauwe sieraden. Van oudsher het duurste pigment op de markt. Maar ook echt Ivoor zwart pigment, niet geheel legaal lijkt mij, kwam ook onder de toonbank vandaan.

Wat ook interessant was is de  10 jaar gerijpte oliën die de inmiddels enthousiaste jongen liet zien. Zeer bijzonder was de walnoten en amber olie voor het mengen en glaceren van de bovenste lagen van een schilderij. Veel gebruikt door restaurateurs.

Het Wit van Rembrandt.

Daarnaast kwam er echt Loodwit ook wel Cremer wit achter de toonbank vandaan. Bekend is dat Rembrandt zijn ‘’Doodschilderingen’’ deed opwitten met loodwit. De unieke eigenschappen van het lood en kwik verwerkt in de verf geeft zijn unieke karakter aan de schilder stijl en techniek, voor een schilderij met eindresultaat zonder compromis. Door de bestandsdelen is de verf natuurlijk erg giftig tijdens het produceren en verwerken van de verf als die op de huid komt en daarmee door de zeer strenge wet en regelgeving moeilijk aan te komen.

Natuurlijk heb ik niet álle goederen van onder de toonbank, meegenomen en gekocht.  Maar toen de zeer behulpzame Fransman al de gekozen spullen had aangeslagen op zijn vooroorlogse kassa, sloeg de bon toch af richting de duizend euro. En dat zonder de kwast waar ik eigenlijk voor kwam!

Blij verlieten wij de charmante zaak. De jongen en zijn Franse  collega’s groeten ons beleefd. Niets vermoedend lopen we de straat uit en ik denk, hadden wij ook niet iets langwerpig gekocht? Het tasje voelde niet goed, ik kijk erin en realiseer me dat mijn souvenir kwasten ontbreken. Gehaast loop ik terug, en de winkeliers (die al enige tijd op ons hadden staan wachten) hadden na ons het rolluik gesloten en waren gaan lunchen. Het zal toch niet… Na veel gebonk op het raam en handgebaren, ging het rolluik weer langzaam open….